نسخه چاپي
ارسال به دوستان نتیجه 10 سال مناقشه پرتنش هسته ای و متقابلا یک سال دیپلماسی مبتنی برگفتگوهای فشرده وهدفمند قرار است تا 24 نوامبر به اطلاع جامعه جهانی رسانده شود. بسیار خب! گرچه این تاریخ برای مخالفان و موافقان مذاکرات به صورت مشترک می تواند به روزی فراموش نشدنی تبدیل شود،اما بی شک هر دوطیف را آنگونه که تصور می کنند وارد دنیای رویائی آلیس در سرزمین عجائب نخواهد کرد.
رئیس جمهور ایران حسن روحانی می گوید “اگر طرف مقابل زیادی خواهی نکند،توافق هسته ای قابل دسترسی خواهد بود”.
جواد ظریف وزیر خارجه اونیز پیش تر و در آستانه شروع دور دهم مذاکرات جاری وین، گفته بود” امیدوار است 24 نوامبر روز موفقیت یا آنگونه که خود توصیف کرد “جشن پیروزی باشد”.
پس می توانیم امیدوار باشیم.اماعلت مشکلات بوجود آمده چیست؟در خواسته های مطرح شده از سوی دوطرف یا زمان تعیین شده برای اجابت آنها؟بیائید به موضوع نگاهی واقعی تر داشته باشیم.
24نوامبربر خلاف تصورواگر واقع بین باشیم، می تواند نه پایان راه باشد،آنگونه که مخالفان کارکشته داخلی و خارجی حسن روحانی آرزویش رادارند و نه رویای بیگ بنگ آغاز روزهشتم خلقت برای موافقان .
بهتر است قبول کنیم والبته اگر همه بخواهند،هفته آخر ماه نوامبر می تواند فرایند تداوم یک دیپلماسی پیچیده از قبل به سوی آینده باشد.
شاید “موعود 24نوامبر” برای عده ای به روز آغاز زندگی سیاسی و برای عده ای دیگرلحظه پایان آن باشد! اما هر چه هست ، نگاه های اینچنین یک طرفه ، غیر واقعی و حداکثری ، همواره به مانعی آزار دهنده بر سر راه دیپلماسی تبدیل شده و مشخصا در مورد مذاکرات اتمی،تنها به این دلیل که روز 24 نوامبر در تقویم “روز موعد” اعلام شده این دیدگاه ها فشار خود بر فضای مذاکرات را چند برابر کرده اند .
انتظارات روانی شکل گرفته پیرامون کوبورگ (مثبت یا منفی )نگران کننده، بیش از ظرفیت واقعی این مذاکرات ،بر دوش دیپلمات ها سنگینی می کند. این فضای روانی و انتظاری به مثابه یک معضل، قدرت مانور دیپلمات های مذاکره کننده هر دو طرف را تحت تاثیر خود قرار داده است.
اگر در این روز اتفاق انتظاری ما ،حال در هر موضعی که هستیم رخ نداد، یعنی دوره دیپلماسی و تعامل تهران و جامعه جهانی به پایان رسیده است؟باید شاد باشیم یا ناراحت؟.
طرح این سوال با هدف انتقاد از تعیین یک زمان مشخص برای توافق مطرح نشد چراکه به هرحال اساس هر مذاکره ای به یک جدول زمانی تقریبی (ونه قطعی) و منطقی نیازمند است. اما تعیین زمانی یکساله با روز معین با توجه به حجم مسائل تهران و جامعه بین المللی قدری غیر معمول به نظرمی رسد.
